نامه‌ای به ندیده‌ام

... هر نماز آغاز یک توبه است؛ اعترافی است متواضعانه با این معنا که: ای رحمت واسعه، ای مهربان، خطای مرا بر من ببخش؛ من برای حفظ فطرت خویش که عنایت و امانت تو بود نزد من، قصور ورزیدم. هستی من امانت پاک و نیالوده‌ای بود؛ تجلی پاک حضرت تو بود و من امانت پاک و شکوهمند را ارزان فروختم؛ به آن جفا کردم. نورانیت آن را به ظلمت بدل کردم. اکنون در ساحت قدسی و کبریایی تو سر سجود فرود می‌آورم؛ توبه می‌کنم؛ به خاک می‌افتم تا شاید کبرها و پیرایه‌هایی که به خود بسته‌ام فرو ریزد، و بار دیگر شایستگی حضور و وصل را پیدا کنم. ای بخشنده‌ی مهربان و ای روشنایی نامتناهی، از تو می‌خواهم این گمشده در توهمات را به ساحت نورانی خود راه دهی! ای همه رحمت، به این گمشده کمک کن تا ستایش او از وحدانیت تو چنان با خلوص و حضور باشد که با ذکر «لا اله الا الله» این قطره سرگشته و بی‌پناه بار دیگر به دریای رحمتت متصل و در آن محو و فنا بشود.